Sinds de oprichting van Econocom in 1973, heb ik met grote crises te maken gehad, zoals de beurscrash van oktober 1987 en het besluit van IBM om de prijzen voor een groot deel van hun aanbod, dat deel uitmaakte van onze huurcontracten en voorraden, met 80% te verlagen. Of de subprime hypotheekcrisis en het faillissement van de Lehman Brothers, wat leidde tot een wereldwijde liquiditeitscrisis gevolgd door een economische crisis die tot 2012 duurde. Om verschillende redenen hadden die ons bedrijf allemaal fataal kunnen zijn.
Dankzij ieders strijdvaardigheid en daadkracht, maar ook de transparantie van onze de interne en externe communicatie overleefde onze groep deze crises niet alleen, maar kenmerkte deze ook een periode van groei, juist vanwege dat wat we tijdens deze moeilijke periodes leerden. Wat me opvalt in de crisis die we nu meemaken, is dat IT, wat we inmiddels ‘digital’ noemen en de kern van Econocom’s business is, voor het eerst in mijn lange carrière positief bekeken wordt. Het blijkt een enorm belangrijke speler te zijn in ons vermogen om samen de strijd te winnen.
Zonder digitale technologie is het onmogelijk om een land van de ene op de andere dag thuis te laten werken of leren en onontbeerlijk om de continuïteit van onze meest essentiële voorzieningen zoals ziekenhuizen, onderzoekscentra, kerncentrales, justitie en andere overheidsfuncties te waarborgen. Door mensen bestuurd en gecontroleerd, is IT ‘de hand van Aristoteles’ geworden; een belangrijk verdedigingsinstrument.
Dit 'digital’, waarmee we kunnen helpen, zorgen, werken en samen kunnen blijven leven in een periode die een paar maanden geleden nog ondenkbaar leek, zal het imago en de status ervan blijvend veranderen. In een tijd waarin veel bedrijfsleiders hun doel op legitieme wijze in twijfel trekken, ben ik erg blij om samen met onze klanten nieuwe en effectieve digitale oplossingen te bedenken, die hen helpen bij het versterken van hun positie in een wereld die zo snel verandert.
Een van de grootste vormen van voldoening uit mijn professionele leven, ervaarde ik toen ik onlangs de warme en enthousiaste dankbetuigingen ontving van o.a. medewerkers van Engie, Allianz, France Télévisions, BPCE, Danone, SNCF, de Sorbonne en het Conseil Départemental des Bouches-du-Rhône.
Wat ben ik trots op de getoonde moed en zelfopoffering van deze duizenden werknemers die spontaan 's nachts en in het weekend applicaties ontwikkelden om patiënten thuis te kunnen monitoren of op grote schaal flexibele slimme systemen installeerden voor noodgevallen en in één nacht apparatuur leverden en installeerden om veilige infrastructuren en netwerken te garanderen. Ik heb tijdens diners het gespreksonderwerp digitale technologie lang vermeden. Dit omdat ik de aandacht van mijn tafelgenoten daarmee snel zou verliezen... Vanaf vandaag aarzel ik geen minuut langer om de mogelijkheden van onze mooie business met trots ter tafel te brengen!
Het normale leven zal binnenkort weer worden hervat. Deze lock-down, hoewel cruciaal, bereikt haar grenzen en niet langer houdbaar zijn. De ouderen, waar ik zelf ook toe behoor, kunnen het virus nog steeds oplopen, maar hebben wel een veel betere kans op herstel bij een eventuele ziekenhuisopname, dit dankzij de opmerkelijke inzet van het hele zorgsysteem en de maatregelen die zijn getroffen om overcapaciteit te voorkomen.
Ons verlangen om te kunnen leven, te ondernemen, te werken, dienstbaar en nuttig te zijn en sociaal actief te zijn, zal waarschijnlijk anders maar sterker zijn dan ‘vroeger’. Op de momenten dat we met gevaar geconfronteerd worden, leren we het meest. Daarin werden we ‘op onze wenken bediend’. En wat hebben we geleerd? Dat ons model van overconsumptie niet klopt? Dat onze manier van produceren een labyrint kan zijn, die hun eigen ontwerpers in de val lokken? En dat, ondanks het gevaar, gezag, discipline en vooral solidariteit essentieel zijn?
Er zullen nog duizenden vragen ter tafel komen. Laten we ons bescheiden opstellen en oprecht zijn wanneer de tijd rijp is voor een diagnose. Laten we open, creatief en visionair zijn in de antwoorden die gaan geven en gezamenlijk de architectuur van de wereld heroverwegen in een die beter bij ons past. En zodra de tijd van politieke, ecologische, maatschappelijke en economische actie aanbreekt, laten we dan weer moedige kathedraalbouwers zijn!
